Zabawna opowieść o perypetiach trzydziestopięcioletniej singielki, która decyduje się zmienić całkowicie sposób bycia i zacząć wreszcie żyć po swojemu. Nowa kariera, nowe miasto, czy w końcu nowa prawdziwa miłość? W tle Kraków, Wiedeń i rodzinna prowincja, z której bohaterka tak bardzo chce się wyrwać.
Inkę Dowlasz poznałam podczas pracy w wydawnictwie Santorski & Co. W 1996 r. zaprosiła nas na prapremierę swojej sztuki „Toksyczni rodzice”, która powstała na podstawie książki Susan Forward o tym samym tytule. „Toksyczni rodzice” to książka na wskroś psychologiczna, zastanawiałam się zatem, czy w ogóle da się na jej podstawie napisać sztukę teatralną. Okazało się, że można, jeśli jest się nie tylko scenarzystą i reżyserem, ale i psychologiem. W efekcie pełna sala, ludzie zasłuchani i zapatrzeni. I tak było przez kilka sezonów na scenie „Pod Ratuszem” Teatru Ludowego przy Krakowskim Rynku. Potem Inka wystawiła jeszcze „Tajemnicę Bożego Narodzenia” na podstawie książki Josteina Gaardera, autora głośnego „Świata Zofii”, zresztą z nie mniejszym sukcesem... Jeśli tylko odwiedzałam Kraków, a bywałam tam co roku na Targach Książki, zawsze spotykałam się z Inką. Obejrzałam większość jej sztuk teatralnych: „Bici – biją”, „Odlot”, „Sytuację bez wyjścia”. Zawsze po spektaklach wybuchała gorąca dyskusja z publicznością. Sztuki Inki nikogo nie pozostawiały obojętnym.
Inka po śmierci matki – która przez 44 lata wraz ze swoim mężem prowadziła w Szczecinie rodzinny dom dziecka – napisała o niej poruszające wspomnienia „O Mamie Weronice”. To była wspaniała kobieta, tak pisała o mamie Inki Zofia Dąbrowska („Małżeństwo i Rodzina” 1/2003).
„Zaliczam ją do grona wielkich świeckich świętych z polskim rodowodem, takich jak Marek Kotański, ksiądz Arkadiusz Nowak, Janina Ochojska czy Jurek Owsiak”.
Najnowszym dziełem Inki jest powieść „Ślepa wróżka”. I choć czyta się ją jednym tchem, ta lektura daje do myślenia, ma w sobie psychologiczny pazur.
To książka o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu, o realizowaniu marzeń, o tym, że nigdy nie jest za późno na zmiany. Bohaterka książki Patrycja porzuca dom rodzinny, pracę, która nie daje jej satysfakcji i zaczyna wszystko od nowa. Przyjeżdża do Krakowa. Jest bez pracy, pieniędzy, nie ma gdzie mieszkać. Ale wie, co chce robić. Szuka swojej drogi. Pragnie niewiele, a jednocześnie dużo: robić to, co lubi i spotkać kogoś trochę podobnego do niej, kogo będzie mogła pokochać.
Droga, którą wybiera nie jest łatwa. Spotyka nieodpowiednich mężczyzn, często też żyje na granicy nędzy. Ale nie traci nadziei... Wewnętrznie dojrzewa, zyskuje siłę. I wtedy spotyka właściwego mężczyznę, a jej życie nabiera sensu.
Bierzmy z niej przykład, bo jeśli tylko pójdziemy za głosem serca, na pewno coś w naszym życiu się zmieni. Może na początku nie będzie łatwo, ale jeśli tylko będziemy wystarczająco konsekwentni, musi się udać. Trzeba nam tylko odwagi, miłości, wiary i nadziei.
„Ślepa wróżka” to powieść – można powiedzieć – terapeutyczna, czytając, odnajdujemy w sobie siłę bohaterki, aby iść za głosem serca, za swoją pasją, tak, by nasze życie na nowo rozkwitło. Dajmy sobie szansę, czytajmy!
Jolanta Ogonowska
